این وعده مسئولان بازرگانی در راستای وعده‌های قبلی برخورد با متخلفان و ساماندهی بازار نان و در شرایطی مطرح می‌شود که این وزارتخانه از مدت‌ها پیش سیاست سکوت را در مواجهه با نابسامانی کمی و کیفی نان اتخاذ و این امر موجب بی‌ثباتی در تولید و عرضه اصلی‌ترین کالای سبد غذایی مردم شده است.
این در حالی است که در دهه اخیر یارانه پرداختی نان رشد 600درصدی را تجربه کرده و به رقم 27 هزار میلیارد ریالی رسیده و صنعت نان همچنان با سنتی‌ترین نظام‌های تولید و عرضه و بدون هیچ‌گونه نظارتی به فعالیت خود ادامه می‌دهد.
تکرار چنین وعده‌هایی از سوی دستگاه‌های ذی‌ربط برای ارزانی و ساماندهی بازار نان و منوط کردن این امر به تولید نان صنعتی، در واقع نوعی فرار به جلو برای خروج از بن‌بست کنونی قلمداد می‌شود.
وعده‌های تولید نان صنعتی که در نابسامانی سال‌های اخیر بازار نان همواره به‌عنوان مفر مسئولان برای توجیه افت کمی و کیفی نان بوده در شرایطی مطرح می‌شود که این‌رؤیا هنوز در ابتدایی‌ترین مراحل اجرا بوده و درصد سهم نان صنعتی در تامین نیاز مردم حتی به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسد.
همچنین بیان اینگونه دیدگاه‌ها نشان‌دهنده واقعیت‌های دیگری در زمینه سیاستگذاری‌های بخش بازرگانی کشور است، مشروط کردن هدفی که همواره مطلوب مصرف‌کنندگان و دست‌اندرکاران و مقصد غایی هدفمند‌کردن یارانه‌های نان بوده به پیش شرطی که در مرحله اجرا توفیق چندانی نداشته و سپس نتیجه‌گیری در راستای هدف آنی یعنی ارزانی نرخ و ساماندهی بازار نان، نشانگر سردرگمی دست‌اندرکاران این بخش است.
بهتر نیست مسئولان وزارت بازرگانی به جای مطرح کردن چنین وعده‌هایی، چاره عاجلی برای رفع نابسامانی کمی و کیفی کنونی بازار نان بیندیشند و آماری از میزان توفیق در اجرای طرح‌های تولید نان صنعتی با توجه به یارانه‌های پرداخت شده ارائه کنند، یا اینکه هنوز هم مسئولان این وزارتخانه از نرخ 30تومانی نیمه نان لواش، سنگک‌های هزار تومانی، افزایش ضایعات و هدر رفتن یارانه‌های هنگفت در این بخش اطلاعی نداشته یا مصلحت را در سکوت می‌دانند؟!
